Montes cheos de amañeceres,
xentes sucintas a visitas de peregrinos,
potas de queimadas e praceres,
son exquisitos os seus licores e os seus viños.
Atrasada ao paso do tempo,din algúns,
reconciliada coa terra,os entendidos,
dado que albergan as súas augas sabores cristalinos,
e non esquece ninguén os seus raíces,repito,ningún.
Santiago acometida ao océano atlántico,
Vigo ao sur seguindo os seus pasos,
Ourense capital do interior deste barco,
Lugo coas súas pétreas murallas nos seus castelos.
Galiza,te sinto como terra miña,
tan afastada como estás do meu,máis cada día,
pero próxima no meu pensamento e o meu existir,
pois aínda creo que existen meigas,e habitan no meu ..
No hay comentarios:
Publicar un comentario